Het is een gevoelige kwestie, vanaf 1 januari is het gemakkelijker om toegang te krijgen tot het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR). In dit archief zijn dossiers over mannen en vrouwen opgenomen die in de Tweede Wereldoorlog werden verdacht van oorlogsmisdaden. Een belangrijk archief. Je zult hierin het dossier van je grootvader maar terugvinden omdat hij SS’er was. Wat zegt dit over je familie, en over jouzelf? Of stel dat iemand anders op je ‘foute’ voorouder stuit en dat aan de grote klok hangt.

Zijn dit redenen om het archief af te schermen? Absoluut niet, zeggen de nakomelingen van slachtoffers van oorlogsmisdaden. Zij wachten al 80 jaar op de namen van de daders.

Deze Gen. gaat over delicate bronnen. Over verhalen uit de CABR-dossiers, uit de collectie Calmeyer, dat herzieningsverzoeken bevat van mensen die in de Tweede Wereldoorlog wilden aantonen dat ze niet joods waren, en over de dagboeken en brieven van overledenen. Volgens de wet mogen we de egodocumenten van doden openlijk als bron gebruiken. Maar is dit niet ook een tikje impertinent?

Wat zou journalist Betty van Garrel er bijvoorbeeld van hebben gevonden dat wij haar uitdagende portret met kunstenaars Jan Cremer en Armando uit het RKD-archief als coverbeeld gebruiken? Ze had met beide mannen een affaire.

Verder biedt dit nummer talloze boeiende verhalen, over bijvoorbeeld generationeel trauma, een reportage over de Drentse roots van Fokke & Sukke-tekenaar Jean Marc van Tol en een interview met Egbert Fortuin, auteur van het boek Indische adel.

Lees Gen. 2024-04 hier!